1- تئاتر خیابانی، سفرة دل گشودة هنرمندان تئاتر بر کنارة خیابان و کوی و برزن است. هنری متعالی و اصلاح گرا که همواره بازتاب خوشی ها و ناخوشی های مردم بوده است. این تئاتر می کوشد دور از سالن های نمایش و در حال گذر را گردهم آورد، تا در کنار هم بایستند و شاهد تعامل هنرمندان با خود باشند. تعاملی دو سویه. می آیند تا بمانند؛ لبخندی بزنند، پاسخگوی پرسشی باشند، پیشنهادی بدهند و خود نیز به بازیگران صحنه تبدیل شوند.
2- اگر نمایشگران این نوعِ شریف از تئاتر، برخاسته از محیط دانشگاه باشند که نکویی آن را افزون خواهند ساخت. چرا که دانشجویان، با کوله باری از تعهد اجتماعی و دانشِ آموخته برای خلق آثار هنری، می توانند به میان مردم روند و پیشگام آشتی آنان با هنر متعالی تئاتر باشند. بدیهی است که از دیگرسو، حرکت آنان از دانشگاه به جامعه، مسئولیت آنان را نیز دو چندان می سازد. چرا که همه، چشم انتظار آفرینش آثاری هستند که از سویی برگرفته از دانش های آموخته شده باشد (و در نتیجه پربار، غنی و اصولی) و از سوی دیگر با توجهِ جدی به مخاطب عام، نیازها و زبان آنان. در هر حال تئاتر خیابانی دانشگاهیان می تواند و باید پرچمدار تئاتر علمی برای سطوح گسترده جامعه باشد.
3- تئاتر خیابانی عرصه ای است مستقل و فعالیت در این عرصه شریف، هیچ گاه به معنای مقدمه حضور در تئاترِ داخل سالن نیست، این تئاتر، هوّیت مستقل دارد و در مسیر لذّت بخشی، سرگرم کنندگی و فرهنگ سازی؛ راه و هدفِ خود را طی می کند.
4- درخواست نمایشگران خیابانی، افزونی توجّه مسئولان به این بخش مردمی و تاثیرگذار است. این نگاه جدی، می تواند در افزایش تعداد گروه های پذیرفته شده و همسانی جوایز جشنواره های صحنه ای و خیابانی نمود پیدا کند.
5- جای خالیِ آموزش تئاتر خیابانی در محیط های علمی به چشم می خورد. اختصاص بخشی از نشست ها و ورک شاپ ها به تئاتر خیابانی( نه در زمان جشنواره ها بلکه به عنوان یک جریان مستمر و در طول سال )می تواند این بخشی از این خلاء را پر سازد.
6- تئاتر خیابانی، فقط بیان مسائل روزمره، آن گونه که در مطبوعات یا حرفهای روزمرة کوچه و خیاباو بیان میشود نیست. تئاتر خیابانی این ظرفیت را دارد که به بیان مسائل فلسفی و فکری نیز بپردازد. به شرط آن که زبان مناسبی برای بیان آنها بیابد.
7- کمبود جنبه¬های هنری و ظرفیت¬های دیداری و شنیداری و زیبایی شناسانه، از موارد قابل توجه آثار تولید شده در عرصه تئاتر خیابانی است. تئاتر خیابانی باید که فراتر از دیالوگ صرف دو سه نفره و رو در رو قرار گرفتن بازیگران حرکت کند.
8- طنز، نقشی بنیادین در ارتباط با تماشاگر عام با تئاتر خیابانی ایفا می کند و گرچه الزامی نیست، اما نمایشگران تئاتر خیابانی به نیکی متوجه تاثیر این عنصر بر جذب مخاطب کوچه و خیابان هستند. از نمایشگران انتظار می رود که طنز تئاتر خیابانی را مشابه طنز و فکاهی در نمایش های انتقادی رسانه های صرفاً سرگرم کننده در نظر نیاورند.
9- من بر این باورم که تئاتر خیابانی مشتاقانه در جست و جوی جایگاه شایسته خویش است و سرانجام این جایگاه سزاوار را خواهد یافت.

(یادداشت به مناسبت برگزاری جشنواره تئاتر خیابانی مریوان)