501
بازدید
بخش:
نقد و گفتگو
تاریخ:
23 شهریور 1400
دیدگاه هنرمندان تئاتر خیابانی کشور درباره نحوه برگزاری جشنواره در شرایط کنونی (بخش ششم)
علی نوریان
سال ۱۳۸۴ که برای اولین بار نمایشی را در دوره های نخست جشنواره در معرض دید و قضاوت مخاطب فهیم و فخیم مریوانی گذاشتم، چیزهایی را تجربه کردم که بدون شک جریان زندگی هنری و بطور خاص زندگی تیاتری بنده را به شکل باور نکردنی تحت شعاع قرار داد. شاید تا آن سال ها ده ها اثر صحنه ای و چندین و چند جشنواره را تجربه کرده بودم اما انگار خاک مریوان دامن گیر تر بود و هرآنچه در ایام جشنواره رخ می داد مرا بیشتر مصمم می کرد که در خیابان بمانم و به بلک باکس های تنگ و تاریک تماشاخانه های نمور و دلگیر و خالی از جسارت و بلند پروازی برنگردم. در واقع پُر واضح بود که من نیز به نحوی در جریانی قرار گرفته ام که قرن ها پیش مشاهیری از جهان تیاتر را مجاب نمود بود که دست به خلق آثاری بزنند که تیاتر را از حصار تماشاخانه های اشرافی و آمفی تیاترهایی که روزگاری ساخته شدند برای دامن زدن به اختلافات طبقاتی و قشری بیرون بیاورد و تحت عنوان تیاتر خیابانی به آغوش مردم و و مخاطب فهیم اما دور رانده شده از تیاتر برگردانند. آنهم کجا؟! در نقطه صفر مرزی که انتظار هرچیزی می رود جز مواجه شدن با مخاطبی که انگار کار دیگری ندارد جز خوب دیدن، خوب شنیدن و ایجاد ارتباط عمیق و تعامل با یک اثر نمایشی بیرونی. شگفت اینکه این رفتار و این نوع مواجهه آنچنان در بطن جامعه بومی ریشه دارد که گویی دسته کلانی از آدم ها تربیت شده اند که نمایش خیابانی ببینند، با آن ایجاد ارتباط کنند، با آن تعامل و همگرایی پیدا کنند و در نهایت خالق اثر را به این نتیجه برسانند که جامعه آرمانی و هدف خود را یافته است. جامعه ای که کرخت و بی تفاوت نیست، نا هنجار نیست و همیشه تشنه دیدن تجارب بکر و بدیع است و اگر اغراق نکرده باشم همیشه هم چند قدم به لحاظ درک معانی و حتی صُور تکنیکی یک اثر از پدید آوردنده آن اثر پیشتر و پیشرو تر است.
در مجموع پس از حداقل تجربه یک دهه ای این جشنواره و خلق آثاری که در پس آن تلاش شده تا واگویه های اجتماعی، اخلاقی، سیاسی و بُروز و ظهور تکنیک ها و شیوه های اجرایی بدیع دغدغه باشد؛ نقش بستر اجرا و جامعه هدف یا همان کردستان و بطور اخص شهر شعر و شعور و هنر و فهم و فخر، مریوانش، را نمی توان نادیده گرفت. دیاری که در دل خود مردمانی را پروش داده که تیاتر خیابانی را سخت در آغوش کشیده اند و مأمنی شده اند برای عرضه تجارب تیاتری بکر و خلاق. سواد ذاتی دیداری و شنیداری و درک مفاهیم و رخ داد ها و رویدادهای نمایشی امروز نسلی از هنرمندان خیابانی را پدید آورده که هر سال پیش از هر جشنواره ای جویای احوالات این جشنواره هستند و هربار با تلاش و مشقت و جدیت آثار متفاوت و درخور توجهی را به مخاطب فهیم مرز نشین خود عرضه می کند.
محمدرضا جعفری لفوت
به یقین هیچ جشنواره و اتفاق هنری در ایران نیست که به اندازه جشنواره تئاتر خیابانی مریوان مردمی بودن رو معنی بخشیده باشد و حذف تماشاگر از این رویداد یعنی تهی کردن آن از معنی اصلی. آنلاین و در فضای مجازی برگذار کردن این جشنواره هرچه باشد جشنواره مریوان نیست.
پیشنهاد من برای این جشنواره این است که کارهای پذیرفته شده زودتر اعلام و در یک بازده زمانی معقول با رایزنی ارگان های زیربط، گروه های پذیرفته شده هر دو مرحله واکسن را تزریق کنند و با کارت شناسایی واکسن به مریوان عزیمت کنند. در مکان های اجرا نیز سخت گیری برای رعایت پروتکل صورت بگیرد و به لحاظ هندسی پیش بینی فاصله بهداشتی انجام شود.
اصغر گروسی
قطعا جشنواره مریوان در چندین سال برگزاری خود تاثیر بسزایی بر فرم و شکل تئاتر بیرونی ما گذاشته، شاید سه نسل از هنرمندان جشنواره محبوب مریوان را تجربه کرده اند. شهری که مردمانش عاشق تئاتر هستند و هر جایی که نگاه می اندازی نشانی از هنر مقدس نمایش می بینی، تا قبل از آغاز به کار جشنواره مریوان تئاتر خیابانی هیچگاه جدی طلقی نمیشد و همواره از سوی مسئولان کوچک شمرده میشد ولی با آغاز به کار جشنواره سویه و نگرش دوستان تئاتر خیابانی دچار تحول گشت و همچنان که خود را پالایش می کردند باعث نگرش نو به جریان تئاتر خیابانی شدند، داوران، منتقدان، کارشناسان و تمامی عوامل اینگونه نوپا در هنر نمایش ایران زمین با هم و در کنار هم رشد و نمو نمودند و حال این نهال پانزده ساله چنان بارو بری دارد که همسایگان شرقی و غربی و حتی جای جای این کره خاکی نام این شهر را از برند.
مگر می شود از اهالی تئاتر بود و مریوان را به خاطر نداشت. مردمانی یکرنگ و جشنواره ای در خور و مهربان با اهالی خوش ذوق و میمان نوازش.
حال اما این دومین سال است که پاندمی کرونا جهان را دگرگون نموده و تمامی رویدادها نیز تحت تاثیر آن تغییر شکل یافته اند. سال پیش و با همت دوستان در دبیرخانه، جشنواره به صورت همایشی و آنلاین برگزار گردید که این مهم جای بسی تشکر و قدردانی دارد، چرا که راحتترین گزینه عدم برگزاری به بهانه کرونا بود که دبیرخانه جشنواره شریف مریوان بدان تن درنداد، اما امسال نیز با شروع موج جدید این پاندمی گمانه زنی هایی برای برگزاری آن به وجود آمده است. در این جا ذکر چند نکته خالی از لطف نیست. اول اینکه در این برهوت هنر نمایش و از قضا جشنواره وزینی همانند مریوان رویداد کوچکی نیست که به واسطه دستاویز نمودن همه گیری این بیماری از برگزاری آن چشم پوشید. دوم اینکه جان انسان در این دنیای فانی می بایست گران شمرده شود و هیچ اتفاق و رویدادی ارزش به خطر انداختن جان شریف را ندارد. سوم برگزاری جشنواره های مختلف تئاتری به صورت آنلاین حالا مسئولان و دست اندرکاران را دچار تجربه کرده تا بدان حد که برگزاری این شکل رویدادها را نیز می توان از دستاوردهای آن برشمرد.
اما اگر ویروس کرونا قرار نیست به این زودی ها رخت بربندد بیاییم با هم و در کنار هم این رویداد را هر چه بهتر به صورت آنلاین برگزار کنیم و رنگ های این رنگین کمان را بر پهنه ایران عزیز بگسترانیم. یا اگر قرار به برگزاری حضوری است می بایست پروتکل ها اعم از تزریق واکسن و ارایه برگه آزمایش و همچمین اصول قرنطینه رعایت گردد که البته محال به نظر می رسد.
در هر دو صورت ما عاشقان سینه چاک هنر نمایش همچون دیروز و پریروز و امروز پا در میدان و صدا در گلو به پیشواز طلیعه صبح فردا خواهیم رفت.
باشد که فردا روز بهتری باشد.
مرجان قاسمی
جشنواره مریوان آینه ی تمام قدیست که سایه به سایه مردمان کوچه و بازار بساط پهن کرده و به خود می بالد و این غنیمتی است که به میمنت و مبارکی و هوشیاری مردم و هنرمندان بنا به مسئولیت شهروندی صورت گرفته است.
از مسئولین و بزرگواران خاضعانه میخواهیم سنگی را از پیش پای هنرمندان بردارند و عصایی را به دست افتاده ای بدهد، چرا که هنر نوشداروی کارساز است.
مریوان نه به دیوار و قلعه و مرز که به صلح و صفا و صمیمت نگریسته می شود، باشد که چراغش تا همیشه روشن و پرفروغ...
علیرضا شمس
نظر به برگزاری پرفروغ جشنواره تئاتر خیابانی مریوان که جشنواره ای شریف و قابل دفاع در مرکز تئاتر خیابانی کشور در سالهای گذشته و قبل از شروع اپیدمی کرونا بوده است تجربه سال گذشته خیابان تئاتر ایران(مریوان) ثابت کرد که اجرای جشنواره به صورت مجازی هم مشکلاتی چون عدم کیفیت لایو زنده و هم نبودن مخاطب آنچنانی را در بر دارد. لذا با توجه به برگزاری جشنواره های تئاتر فجر و مقاومت، جشنواره تئاتر مریوان هم می تواند با توجه به پتانسیل بالای نیروهای اجرایی این جشنواره به صورت زنده و با رعایت پروتکل بهداشتی انجام گیرد تا رسالت تئاتر خیابانی همچنان حفظ شود.
نظر بازدیدکنندگان:
ارسال نظر
|
|
از نگاه دوربین
|
|
|
آرشیو مطالب
|
|